Božić postaje nova front linija u evropskim kulturnim ratovima. Stranke krajnje desnice prisvajaju prazničnu sezonu, predstavljajući Božić kao simbol hrišćanske civilizacije koja je ugrožena, i pozicionirajući sebe kao poslednju liniju odbrane protiv navodno neprijateljskog, sekularnog levog spektra. Ovaj motiv se može pratiti unazad do poznate teme iz Sjedinjenih Američkih Država, koju je prvobitno promovisala televizija Fox News, čiji voditelji su godinama upozoravali na navodni „rat protiv Božića“.
U Evropi, politička klima se menja, a stranke krajnje desnice, koje su se ranije fokusirale na imigraciju i pitanja zakona i reda, sada su usvojile sličan jezik, prikazujući Božić kao najnovije bojište u širem kulturnom sukobu. U Italiji, premijerka Đorđa Meloni je učinila odbranu božićnih tradicija centralnim delom svog političkog identiteta. Ona više puta prikazuje praznik kao deo ugroženog nacionalnog nasleđa, oštro kritikujući ono što naziva „ideološkim“ pokušajima da se tradicija razvodni.
Meloni je izjavila da se uzdržava od alkohola do Božića, prikazujući sebe kao sledbenika duhovnosti i tradicije. U Francuskoj, Nacionalni skup i španski Vox su se protivili sekularnim ili „woke“ pokušajima da se verski motivi zamene neutralnim prazničnim jezikom, zalažući se za postavljanje jaslica u opštinskim zgradama. U Nemačkoj, Alternativa za Nemačku (AfD) upozorava da božićni sajmovi gube svoj „nemački karakter“, pojačavajući dezinformacije o tome da muslimanske tradicije potiskuju hrišćanske.
Stranka Melonijeve, Braća Italije, poruku je pretvorila u spektakl, organizujući politički festival sa božićnom temom. Ovaj festival uključuje Deda Mraza, klizanje i ogromnu jelku osvetljenu u bojama italijanske trobojke. Događaj je privukao porodice, turiste i politički radoznale, a stranka je izjavila da je festival bio „uspeh bez presedana“.
Za predstavnike stranke, simbolika je jasna. Oni veruju da tradicije predstavljaju njihove korene i identitet. Mnogi političari koji vode ove kampanje nisu naročito pobožni, a samo manjina njihovih glasača praktikuje hrišćanstvo. Hrišćanstvo se više sagledava kao kulturni simbol, nego kao religija. Tokom 1980-ih i 1990-ih, radikalna desnica je držala distancu od crkve, ali se to promenilo između 2010. i 2015. godine, kada su islamski teroristički napadi u Evropi predstavljeni kao sukob civilizacija.
Organizovanje božićnog festivala predstavlja „veoma inteligentan“ potez stranke Melonijeve, koja pokušava da preokrene stigmu svoje prošlosti i postane moderna konzervativna stranka. Ova strategija koristi nelagodnost levice prema religiji u javnom životu, dok progresivne stranke pokušavaju da naglase inkluzivnost korišćenjem neutralnih izraza poput „praznična sezona“.
U Italiji, Liga i Braća Italije su kritikovali škole koje su uklonile verske reference iz božićnih pesama. Desničarske stranke su optužile levo orijentisanu gradonačelnicu Đenove da je „udarila šamar tradiciji“ jer nije postavila jaslice u svojim kancelarijama. Njihova poruka je jasna: „Ne stidimo se da kažemo ‘Srećan Božić’“, naglašavajući važnost očuvanja tradicija.
Ironija je u tome što su mnoge božićne tradicije relativno moderne, oblikovane jednako trgovačkim interesima koliko i religijom. Ipak, Božić ostaje politički potentan jer je emotivan, povezan sa porodičnim ritualima i lokalnim identitetom. Melonijeva vlada koristi prisvajanje Božića kao deo šireg projekta preuzimanja kontrole nad kulturnim institucijama, nakon što smatra da su decenijama dominirale levo orijentisane ideje.
Narativ krajnje desnice kao branitelja Božića predstavlja izazov za konvencionalne stranke, koje se muče da pronađu ubedljiv kontrargument u odbrani sekularizma. Na božićnom festivalu Braće Italije, porodice uživaju u muzici i atmosferi, a politika je prisutna, ali umotana u nostalgiju i praznični duh. Ova strategija pokazuje kako se Božić koristi kao sredstvo političke mobilizacije i identiteta, čime postaje važno oruđe u savremenim kulturnim ratovima u Evropi.
