Na današnji dan, pre tačno 25 godina, svet je izgubio Milivoja Miću Tomića, jednog od najomiljenijih glumaca jugoslovenske i srpske kinematografije, poznatog kao „kralj sporednih uloga“. Njegova ostavština, iako nije obuhvatala glavne uloge, ostavila je dubok trag u srcima publike i na domaćoj filmskoj sceni.
Rođen u Beogradu, Tomić nije imao ambiciju da postane glumac. Studirao je Pravni fakultet, a na pozorišnu scenu je kročio tek u tridesetim godinama, na nagovor prijatelja. Upisao je Odsek za pozorišnu umetnost na tadašnjoj Muzičkoj akademiji, postavši deo prve posleratne generacije velikih glumaca, rame uz rame sa imenima poput Ljube Tadića i Pavla Vuisića.
Njegova glumačka karijera trajala je više od 45 godina tokom kojih je ostvario 179 uloga. Njegov put u pozorištu započeo je na železničkoj stanici u Beogradu kada su ga kolege zamolile da uskoči u predstavu „Sve će to narod pozlatiti“. Iako mu je zadatak bio da donese tacnu sa čašama, sapleo se i razbio sve čaše, što je izazvalo smeh publike i nagradilo ga aplauzom. Taj trenutak probudio je njegov poziv za glumom i postao je legendaran.
Tomić je bio član Beogradskog dramskog pozorišta, a zatim i Ateljea 212, gde se posebno istakao u filmovima crnog talasa kao što su „Tri“, „Neprijatelj“ i „Buđenje pacova“. Njegovi televizijski i filmski hitovi uključuju „Na slovo na slovo“, „Specijalno vaspitanje“, „Kamiondžije“, „Nacionalna klasa“ i „Maratonci trče počasni krug“. U ovom poslednjem filmu, Tomić je igrao dedu Maksimilijana, ostavljajući ogroman umetnički pečat i bez ijedne izgovorene reči.
Jedna od najintrigantnijih anegdota vezanih za „Maratonce“ dolazi od njegove koleginice Melite Bihali, koja je igrala služavku Olju. Ona je otkrila da postoji snimljena, ali nikad emitovana scena u kojoj Mića Tomić uvlači njen lik u kadu i cepa joj bluzu, što je bio rezultat tajnog dogovora sa rediteljem Slobodanom Šijanom. Ova scena, koja je imala za cilj da pokaže „više“ o ulozi Olje, naišla je na neslaganje legendarnog Mije Aleksića, koji je pokušao da zaustavi snimanje.
Iako nikada nije nosio film kao glavni junak, Tomić je pokazao da prava veličina ne dolazi iz minutaže na ekranu, već iz autentičnosti, prisustva i istinskog talenta. Njegov doprinos jugoslovenskoj i srpskoj kinematografiji je neprocenjiv, a njegovo ime će zauvek ostati urezano u sećanju ljubitelja filma.
Tomić je bio sinonim za stilu i kvalitet, a njegovo nasleđe živi kroz filmove i predstave u kojima je igrao, kao i kroz sećanja svih onih koji su ga poznavali i voleli. Njegov doprinos pozorištu i filmu predstavlja inspiraciju za buduće generacije glumaca, a njegovo prisustvo na sceni će nedostajati kako ljubiteljima umetnosti, tako i njegovim kolegama.
Na godišnjicu njegove smrti, mnogi se prisećaju njegovog talenta, šarma i jedinstvenog pristupa glumi. Njegova karijera je dokaz da sporedne uloge mogu ostaviti snažan utisak i da umetnost dolazi u različitim oblicima. Mića Tomić će zauvek ostati u srcima onih koji su uživali u njegovim ulogama i njegovom duhovitom, ali suptilnom pristupu glumi, koji je obeležio jednu eru u našoj kinematografiji.
